Septemberverdriet

Gisterenochtend hoorde ik “Dicht bij mij” van Bart Peeters, het kwam toevallig (of niet) op de radio. Fenna kroop op mijn schoot en we weenden samen. Het verdriet bleef hangen. Soms doet het goed om te voelen dat het me na al die jaren nog steeds zo hard kan raken, al zijn er ook momenten dat ik gewoon de tijd wou doorspoelen…
Aan het begin van de maand kwamen heel veel herinneringen terug, de laatste zomerdagen en de longontsteking die het begin van het einde betekende. De eerste schooldag, het vierde leerjaar met enkel een popje in de leeshoek en geen vrolijk meisje bij een nieuwe juf. Een tuin vol cosmos, de bloemen die op de begrafenis gebruikt werden.

• 

• 

Vandaag is het exact 7 jaar geleden dat we afscheid namen. Al 7 jaar zonder Mina, tijd om stil te staan want de wereld maar doordraaien.

The Weepies – World spins madly on

I woke up and wished that I was dead
With an aching in my head
I lay motionless in bed
I thought of you and where you’d gone
And let the world spin madly on

And everything that I said I’d do
Like make the world brand new
And take the time for you

I just got lost and slept
Right through the dawn
And the world spins madly on

I let the day go by
I always say goodbye
I watch the stars from my window sill
The whole world is moving
And I’m standing still

I woke up and wished that I was dead
With an aching in my head
I lay motionless in bed
The night is here and the day is gone
And the world spins madly on

I thought of you and where you’d gone
And the world spins madly on
And the world spins madly on
And the world spins madly on
And on
And on
Hey, ah
Hey, ah
Hey, ah