Onze dagen zijn sinds 6 december gevuld met onze kleine Fenna. Ondertussen is onze kleine meid rond en gezond en 9 weken bij ons. Ze vult onze dagen met vreugde.
Onze geboortekaartjes vormen een verhaal! Toen Mias en Janos geboren werden, stonden ze als twee vogeltjes afgebeeld op hun kaartje. Voor het geboortekaartje van Mina* kozen we een bijtje. Dezelfde diertjes staan nu op het kaartje van Fenna. Mina* stuurt haar kleine zusje heel veel liefde!
Maar zorgen voor Fenna kan heel confronterend zijn, omdat tijdens het zorgen zo veel dingen terugkomen.
Enkele dagen geleden was het er plots weer, het grote gemis.
Niet dat het ooit weggeweest is, integendeel. Maar veel tijd om verdriet intens te beleven, is er niet.
We waren in het speelbos en ik herkende de plek nog waar ik Mina ooit liet drinken. We maakten toen deze foto:
Op een onverwacht moment deed de lege bank me zo veel verdriet…
Gemis bleef me stalken dook vaak op als ik haar het minste verwachtte, sloeg een hoekje om en stond ineens pal in mij
Dan viel ik stil, staarde naar Gemis, keek in die diepe leegte, die Gemis zo heel graag is.
Omdat onze kleine meid nooit mag én zal vergeten worden, vertrokken we net zoals vorig jaar op Vergeet-me-nietjestocht. Mina’s tafeltje was gevuld met prachtige bloemen en kaartjes met woorden van steun. Bedankt, iedereen!
Janos en Mias zijn pas in het eerste leerjaar gestart en we willen het brossen niet al te veel aanmoedigen, het wordt dit jaar dus een driedaagse fietstocht. En toegegeven, mijn dikke buik na 30 weken zwangerschap zit er ook voor iets tussen.
Bruno rijdt met zijn fiets en trekt de bagagekar. Ik fiets met de bakfiets waaraan een fietsendrager bevestigd is (bedoeld voor de auto, maar mits wat ombouwwerk perfect bruikbaar voor de bakfiets). Zo kunnen Mias en Janos zelf fietsen wanneer ze dat willen maar ze kunnen uitrusten in de bakfiets.
Dag 1: Vrijdag: Neerijse – Hoegaarden
Vrijdagmiddag is het ochtendgrijs nog niet verdwenen, maar we hebben er heel veel zin in. Onze eerste dag brengt ons in Meldert (Hoegaarden), waar we kunnen overnachten bij Lieve. We leerden haar kennen door Vrienden op de fiets.
Onderweg stoppen we in een dorpscafeetje: “La Renaissance”. Klinkt mooier dan het oogt ;). Gehoorzaam als ze zijn, maken Janos en Mias hier hun huiswerk.
Bij Lieve thuis gaan Mias en Janos direct op ontdekkingstocht en maken kennis met Juno de ezel, de kippen en de poes.
Klaar om terug te vertrekken
Nieuwe fluovestjes! Met dank aan Lydia
Aan de ontbijttafel met Lieve
Gezellig een verhaaltje lezen
Met Juno, de grote vriendin van Mias
Pedagogisch verantwoord of niet? Huiswerk maken op café…
Dag 2: Zaterdag: Hoegaarden – Namen
De mist blijft opnieuw lang hangen en we rijden over een heleboel kasseiwegen. Gelukkig kunnen we wat later genieten van de Ravel, een soort fietsknooppuntennetwerk waarvan het eerste stuk de oude spoorlijn tussen Hoegaarden en Namen vervangt: gladde asfalt en autovrij, heerlijk!
Mina stuurt ons een prachtig zonnetje waarvan we de rest van onze tocht kunnen genieten. We luisteren naar muziek die ons aan ons Zusje doet denken en voelen ons heel verbonden.
Begin van de Ravel: Nog 42 km naar Namen
Genieten van de zon in de speeltuin
Genieten van de zon in de speeltuin
We overnachten in de Jeugdherberg van Namen Janos en Mias zijn blij dat ze in een stapelbed mogen slapen. ’s Avonds leren we bij een warme choco een dappere fietser kennen die zijn tocht van Herent naar Venetië als zijn midlife-crisis omschrijft.
Dag 3: Zondag: Namen – Dinant
De kamer wordt opgeruimd door Mias en Janos
Veel bagage? Nee hoor!
Vermoeid na de lange tocht
Genieten van het prachtige zicht op de Maas
Kris komt ons ophalen
D A N K J E W E L !!
Dankzij Stijn van Cyclic konden we alle fietsen veilig sluiten, Lydia hielp me bij de fluo-festjes van Mias en Janos en Ellen leende ons haar fietstassen. Onze tocht was enkel mogelijk omdat Kris ons zondag in Dinant kwam ophalen, zelfs een sinusitis kon hem niet tegenhouden!
Drie jaar geleden werd een prachtig meisje geboren op 9 juni, toen Pinkstermaandag. Ook al blijft onze prinses voor eeuwig 2 jaar, we wilden deze dag niet zomaar laten voorbijgaan. Voorbije maandag gaven we een groot feest om Mina te herdenken, .
Het deed ons deugd om te zien dat Mina zo veel mensen kon samenbrengen en dat ze niet vergeten is.
Het werd een mooi feest met heel veel lieve mensen en vrolijke kinderen, lekkere pannenkoeken en ijsjes en toch was er veel tijd en ruimte voor verdriet en gemis. Bedankt om erbij te zijn en voor alle mooie kaartjes, berichtjes en lieve schouderklopjes!
Er werd heel hard gewerkt om de tuin om te toveren tot een feestelijke plek. Gelukkig kregen we veel hulp!
Een nieuwe vlag van Lenne!
Klaar om achter de toog te staan!
2 Uur werken om een prachtige tent op te zetten. En dan geen druppel regen…
In de uitnodiging vroegen we om roze lintjes mee te brengen om onze magnolia, de geboorteboom van Mina, te versieren. Hij ziet er nog altijd prachtig uit!
De Magnolia, de geboorteboom van Mina. We vroegen aan alle gasten om een roze lintje mee te brengen om de magnolia te versieren. Hopelijk ziet Mina van ErgensVerWegEntochzodichtbij dat we haar heel erg missen!
Momenten van stilte en een plekje om te gedenken.
We luisteren opnieuw naar Noa, zoals vorig jaar op Mina’s verjaardagsfeest.
Speech
Nog wat sfeerbeelden:
Een mooie verrassing op de oprit!
Joost miste zijn roeping als ijsjesverkoper
Zo veel fietsen staan er normaal gezien niet op onze oprit!
Lieve verrassing: roze ballonnen om een tekening of lieve woordjes naar Mina te sturen
Lieve verrassing: roze ballonnen om een tekening of lieve woordjes naar Mina te sturen
Na lang wachten en veel duimen, kwam de Sint eindelijk! Hij was Mina duidelijk niet vergeten…
Jan en de 2 Joeri’s brachten ons ook een hoog bezoek. Er werd hard gewerkt aan het welzijn van onze magnolia, zodat ze zeker de winter goed overleefd. BEDANKT!!!
En verder nog een klein nieuwtje. Vanaf donderdag komt er een grote vriend bij ons wonen: Marley.
We gingen tijdens de herfstvakantie in Ierland op vakantie en genoten er van een prachtverblijf op een gezellige boerderij. We wisten al dat windhonden of greyhounds één van de meest zachtaardige en kindvriendelijke honden zijn. Ons doel van de reis: uitzoeken welke van de 6 honden die we leerden kennen, het allerliefste was. Zoals je op de foto ziet, is Marley een echte reus. Toch konden Janos en Mias met hem wandelen, lopen, onder hem kruipen en elk spelletje spelen dat ze konden bedenken. Leuk om te zien!
De achtergrond van heel wat windhonden in Ierland en Spanje is jammer genoeg niet zo vrolijk. Ze worden gebruikt voor de gekende races (Ierland) of voor de jacht (Spanje). Wanneer ze niet meer van nut zijn, worden ze vaak op de meest gruwelijke manieren afgemaakt. Ze worden vaak niet als hond en dus als huisdier bekeken, maar als nutsdier zoals een schaap of een koe. Ongelooflijk voor ons, maar toch waar.
Meer informatie vind de hondenliefhebber hier.
Onze tocht bleef niet duren. We zijn sinds voorbije maandag terug thuis. Ik had nog geen volledig reisverslag gegeven, en doe het dus nu.
Vlak voor ons vertrek namen we deze foto:
Maandag 26 september: van thuis in Neerijse naar de trekkershut in het Provinciaal Domein in Huizingen
De trekkershut was eenvoudig maar heel gezellig en er was meer dan we verwacht hadden (zelfs een sanitaire blok zoals op een camping!). Slapen vlak bij een speeltuin, welk kind vindt dat niet leuk…?
Dinsdag 27 september: Van Huizingen naar Vrienden op de fiets Griet en Babette in Deftinge
Wat een zware fietsdag door het Pajottenland. Een lege batterij hielp ook niet echt. Gelukkig konden we onze batterijen( 🙂 Letterlijk en figuurlijk) opladen in een restaurant vlak bij De Muur van Geraardsbergen. We durfden het niet aan om hier naar beneden te fietsen, maar testten wel onze remmen op een parallelstraat!
Onderweg stopten we bij ook bij een fruitboer en kregen heerlijke verse appels en peren.
We zijn blij als we eindelijk in de prachtige vierkantshoeve van Griet en Babette toekomen. Hun hondje Frodo is een geweldig speelkameraadje voor Mias!
Woensdag 28 september: Van Deftinge naar Guesthouse Body and Nature in Avelgem
Op onze fietstocht reden we kilometers op jaagpaden! Ik kreeg ook de koerstechniek voor bakfietsen onder de knie en we hielden een wedstrijd met enkele “gekke meneren” (zoals Janos en Mias het formuleerden) in een speedboot.
’s Middags vonden we geen restaurant, we waren heel blij toen we een plekje vonden waar de keuken doorlopend open was.
Het guesthouse was heel gezellig en prachtig ingericht!
SAMSUNG CAMERA PICTURES
SAMSUNG CAMERA PICTURES
SAMSUNG CAMERA PICTURES
SAMSUNG CAMERA PICTURES
SAMSUNG CAMERA PICTURES
SAMSUNG CAMERA PICTURES
Donderdag 29 september: van Avelgem naar Hotel Ariane in Ieper
In Anzegem ontdekten we dat ons land toch -weliswaar goed verstopt- heel goede fietspaden heeft. We reden ook door Kortrijk zonder enige hinder van de drukte van de stad.
We verlieten even de doorgaans aangename en verkeersluwe wegen van het fietsknooppuntennetwerk en de Landelijke Fietsroute en kozen er toch voor om wat sneller in Ieper te zijn door te fietsen langs de steenweg Menen en Ieper.
We vertelden Janos en Mias over de gruwel en zinloosheid van de oorlog en stopten bij oorlogskerkhof “De Hoge Crater”. ’s Avonds luisterden we naar The Last post en sliepen lekker luxueus in een 4-sterrenhotel.
Vrijdag 30 september: van Ieper naar Villa Rozerood in De Panne
In Ieper stopten we aan het huis van Bruno’s overleden grootouders. We fietsen vooral door want er hangen regenwolken in de lucht.
Hoe dichter bij Villa Rozerood, hoe meer emoties. ’s Middags blazen we zeepbelletjes naar Mina, zoals op de begrafenis.
In de namiddag regent het veel en komen we eindelijk toe op onze bestemming. Zoals altijd worden we goed onthaald in Villa Rozerood.
Terugrijden met de fiets was geen optie, voor ons vertrek vroegen we aan Stijn en Maud (toevallig net op weekend aan zee) of ze onze fietsen konden meenemen met hun aanhangwagen, zodat wij kunnen terugkeren met de trein.
SAMSUNG CAMERA PICTURES
SAMSUNG CAMERA PICTURES
Het was een mooie tocht, om alles even achter ons te laten en om iedereen (en vooral onszelf) te tonen dat we onze prinses nooit zullen vergeten. Ze was er overal bij, reed overal mee en is ook nu altijd bij ons. Hoe zouden we ooit afscheid kunnen nemen van haar?
Ben Harper – Goodbye to you
i wake up feeling like i’ve aged a year
‘cause i go to sleep in fear of the dawn
head full of dreams unclear
make the days seem twice as long
after all we’ve been through
i don’t know how to say goodbye to you
passed by where we used to go
where i now go alone
everything we had to brave
i’m left here to face on my own
maybe tomorrow i can start anew
i don’t know how to say goodbye to you
shattered and chained to our past
battered and too proud to ask
walked a razor’s edge poisoned by degrees
create each other’s voids fill each other’s needs
my options are plenty
but my choices are few
i don’t know how to say goodbye to you
Morgen is het zover. We vertrekken samen op vergeet-me-nietjestocht.
We rijden naar Villa Rozerood in De Panne met onze bakfiets en (dankzij Stijn van Cyclic in Tervuren) een geleende elektrische fiets. Hieraan kunnen we onze fietskar hangen als bagagekar.
Vandaag was dus een dag vol voorbereidingen om op tocht te kunnen vertrekken. Vaak de wasmachine volgeladen en weer leeggehaald. De droogmolen gevuld met kleertjes en emoties. Al die kleertjes van Mina wassen, drogen, opplooien en weten dat ze ze nooit meer zal aandoen. Het verdriet zit in zo veel kleine dagelijkse dingen.
Misschien vragen jullie je af wat we met al die mooie witte rozen deden? We kregen er zo veel, een hele bakfiets vol.
We wilden er mensen mee opbeuren en gingen naar rusthuis Ter Meeren, de bewoners en medewerkers waren blij en ontroerd toen ze een mooie bloem kregen. Hopelijk bloeien de rozen nog lang en leeft ons meisje zo in nog meer harten verder…
We kregen heel veel kaartjes, tekeningen, kaarsen, bloemen en nog zo veel meer. Het plekje waar Mina altijd op haar kussentje lag, is nu mooi versierd:
We kozen voor begrafenisondernemer Pues en waren heel tevreden met deze keuze. Ze zorgden ervoor dat onze ‘niet-doorsnee’ wensen direct mogelijk waren en gingen op een heel serene manier met alles om.
Gisterennamiddag brachten ze de asurne, een houten kistje.
Vandaag maakte ik een aspopje dat we Angelina gedoopt hebben. Angelina staat voor “engeltje Mina”.
Mias zei iets wat me altijd zal bijblijven: ” Het popje is een mensje geworden”.
In Mina’s kamertje hangt geen enge sfeer van dood of verdriet, hiervoor vreesden we wel. Gisterenavond lazen we voor de eerste keer een verhaaltje voor het slapengaan in Mina’s kamertje. Vanavond stond Janos erop om dat opnieuw te doen. Angelina werd al geknuffeld door Janos en Mias en mocht mee op schoot tijdens het voorleesverhaaltje.
We willen graag iedereen bedanken die er gisteren bij was. Ook de dagen voor de begrafenis en vandaag voelden we ons enorm omringd.
Tot slot nog een foto die Roel maakte tijdens de begrafenis.
Een week verschil betekent soms een wereld van verschil. Mina is genezen van de longontsteking, maar haar kleine, tere lichaampje is zo moe. Ze ademt soms nog maar heel zachtjes. Zo beangstigend…
We proberen zo goed mogelijk te zorgen voor onze kleine prinses en blijven de kleine dingen doen die ze altijd leuk vond: schommelen, genieten in bad, zachtjes knuffelen op schoot. We zijn haar zo dankbaar als ze nét dan haar oogjes opent.
De dagen en nachten zijn zwaar en vermoeiend, we leven constant in angst. We weten dat ze ons zal verlaten, maar hoe en wanneer…?
Gelukkig zijn er veel lieve mensen die ons helpen met boodschappen, was, strijk, eten, Janos en Mias komen ophalen om te spelen. Bedankt!
Dankzij de thuisverpleging die 2x per dag langskomt, moeten we ons niet verplaatsen en wordt Mina toch goed opgevolgd.
Toen we vorige week vertrokken, vertelde zorgcoördinator Chantal ons dat er net nog plaats was vrijgekomen om het weekend van 5 tot 8 augustus terug te komen. Deze kans grepen we uiteraard met beide handen!
We maakten deze keer een tussenstop in Brugge, bij Geert en Krista. We konden er gezellig bijpraten bij een bord lekkere spaghetti en bekomen van de lange rit door alle files. Eén van de pleegkinderen van Geert en Krista gaf Mina alle aandacht die ze nodig had en genoot er zelf zichtbaar van!
Deze keer vergaten we onze broodnodige medicatie niet…
Deze keer vergat ik onze broodnodige pilletjes niet, maar we namen helaas ook nog wat andere medicatie mee.
Sinds een overleg met het Kites-Thuiszorgteam en onze huisarts, dokter Platton hebben we valium en morfine in huis.
Dat deed me initieel aan oorlogsfilms en bloedende, kermende soldaten denken maar sinds kort is is deze medicatie er om aan Mina te geven op moeilijke momenten.
Het lijkt een eindstation, maar toch rijdt onze trein gelukkig nog wat voort…
We weten nu dat de Cliniclowns elk weekend hun fantastische werk doen in Villa Rozerood. Deze keer kon Mina er wél van genieten, bedankt Tsjoep en Lizzie!
Janos en Mias konden leuk spelen aan het strand, we werkten samen met enkele andere Villa-Rozeroodgasten heel hard aan een zandkasteel en grachtje om het dan met plezier te zien overstromen. Of: hoe nutteloze bezigheden toch heel leuk kunnen zijn 🙂
prinsesmina.wordpress.com 